Urte batzuk pasa dira eta haurra ez da haurra, ezta umea ere; nerabezarora iritsi zaigu. Eskola urteetan autokontzeptua garatzen eta egonkortzen joan da, eta urte hauetan bizi izandako esperientziei jarraiki, beren burua ezagutzeko, aztertzeko, eta identitatea definitzeko parada izan du.
Pertsona orok dauka bere autokontzeptua. Honako hau, gizabanako bakoitzak, geure buruari buruz daukagun ikuspegia da. Egia da bai, autokontzeptua arlo askotakoa izan dezakegula; batetik, akademikoa (kognitiboa), eta bestetik, ez-akademikoa (pertsonala, fisikoa, harreman sozioalak)... Eta hauekin guztiekin, autokontzeptu orokor bat egiten dugu.
Gaztaro edo nerabezaroan, autokontzeptua gainontzekoengandik datorkigu. Gizartean barneratuago egotean, jendearekiko harremanek, iritziek, estereotipoek... gero eta pisu handiagoa hartzen dute. Modu horretan, garen bezalakoak garela onartu beharrean, besteenganako konparazioak egiten ditugu eta izan nahi dugun horri erreparatzen diogu.
Autokontzeptu ona daukagunean, oso pozik bizi gara, ez dugu ia arazorik ikusten; bizitzari modu positiboan aurre egiten diogu. Baina autokontzeptua kaxkarra edota txarra denean, arazoak hasten dira; eta horren aurrean, geure burua gaizki ikusten hasten garenean, neurriak hartzen ditugu.
Nerabe honek, bere bizi-proiektua eraiki beharko du. Esperientzia izango du lagun.
No hay comentarios:
Publicar un comentario